Okluzja w stomatologii

   Termin okluzja w stomatologii oznacz nic innego jak wzajemny kontakt miedzy zębami łuku górnego a dolnego, kontakt ten może być statyczny jak i dynamiczny.

Okluzje możemy podzielić na:
- okluzję centralna,
- okluzję pozacentralną.

   Okluzja centralna (centic occlusion) jest to stan w którym powierzchnie zębów łuku górnego i dolnego swobodnie stykają się ze sobą. Pozycją ta przez każdego z nas przyjmowana jest odruchowo bez udziału swiadomości. W piśmiennictwie opisywana jako  wielopunktowy kontakt zębów przeciwstawnych przy zachowanej wysokości zwarciowej, który następuje w wyniku skurczu mięśni odpowiedzialnych za unoszenie i cofanie żuchwy. Jest ona statycznym kontaktem zębów górnych i dolnych. Nazywana inaczej zwarciem centralnym, okluzją statyczną, maksymalnym zaguzkowaniem, maksymalna interkuspidacją oraz pozycją mięśniowa.

Okluzja pozacentralna- opisuje wszystkie inne niż centralne kontakty zębów łuku górnego i dolnego np. podczas ruchu dobocznego lub protruzyjnego żuchwy.

   W stomatologi dużą wagę przywiązuje się do pojęcia okluzji idealnej,  która ma na celu zdefiniować perfekcyjne relacje łuku górnego i dolnego. Opisywana jest przez wielu autorów i przez wiele rożnych pojęć m.in relację trzonowców wg klasyfikacji Angla, klucze prawidłowej okluzji wg Andrewsa, klasy kłowe, overbite, overjet, łuki funkcjonalne i estetyczne. krzywe Spee i wiele wiele innych. Okluzją nieprawidłową nazwiemy taką okluzję, która odbiega od przyjętych norm okluzji idealnej. Jeżeli okluzja nieprawidłowa powoduje zmiany destrukcyjne, w układzie stomatognatycznym opiszemy ją epitetem  urazowa.